OSOBY

Imię

Robert

Nazwisko

Sauk (Jaruga)

Biografia

Sauk Robert - śpiewak (bas), reżyser.

Solista-śpiewak (bas), reżyser, szef artystyczny bydgoskiej sceny muzycznej w latach 1957-1962. Pod jego kierownictwem Studio Operowe przekształciło się w Państwowy Teatr Muzyczny Opery i Operetki. Doprowadził więc młody, pół amatorski bydgoski zespół do poziomu placówki profesjonalnej. Zważywszy na wszystkie trudności procesowi temu towarzyszące, było to osiągnięcie nie lada, sytuujące nazwisko Roberta Sauka na złotej liście artystów najbardziej dla bydgoskiej sceny zasłużonych. Ten znakomity bas i zdolny reżyser, sięgający swoim wileńskim rodowodem Teatru Na Pohulance, nim zakotwiczył na kilka lat w Bydgoszczy, był cenionym solistą Opery Warszawskiej. Potem śpiewał w Poznaniu i Wrocławiu. Doświadczony śpiewak stał się prawdziwym autorytetem dla młodego zespołu, którym nie tylko kierował na reżyserskich próbach, ale także wspierał jako współpartner na scenie, wykonując nie tylko w przez siebie realizowanych spektaklach większe lub mniejsze partie barytonowe i basowe. Po premierze „Barona cygańskiego” J. Straussa (1957)  był „Cyrulik sewilski” G. Rossiniego (1958), w których jako reżyser zebrał dobre recenzje, a jako solista zaprezentował dobry głos i doświadczenie sceniczne. Równie dobrze oceniano następne reżysersko-wokalne dokonania Sauka. „Straszny Dwór” S. Moniuszki (1958), w którym śpiewał partię Zbigniewa, uznano za bardzo widowiskowe przedstawienie. Niełatwe dla każdego inscenizatora „Opowieści Hoffmanna” J. Offenbacha (1959) wyróżniały się tym, że R. Sauk potrafił znaleźć rozwiązanie pełne smaku i taktu, barwne i przejrzyste, zwarte, logiczne i wdzięczne. W tym też przedstawieniu reżyser wystąpił w rolach „diabelskich personifikacji”. Piątą przygotowana przez R. Sauka premierą (i ostatnią w dziejach Studia Operowego) była „Hrabina” S. Moniuszki (1960). Umiejętność dostosowania swoich reżyserskich wizji do możliwości zespołu była mocną stroną inscenizatorskich prac R. Sauka. Gdy Studio Operowe dopracowało się statusu placówki państwowej, a dyrekcję przejął Feliks Kłodziński, Rober Sauk jako kierownik artystyczny wyreżyserował  „Madame Butterfly”, G. Pucciniego (1961) i „Ciekawskie niewiasty” E. Wolfa-Ferrariego (1962) i wystąpił jako solista w kilku innych premierach - jako Mefisto w „Fauście” Ch. Gounoda (1960), Alfons w „Życiu paryskim” J. Offenbacha (1960), Stolnik w „Halce” S. Moniuszki (1961), Frank w „Zemście nietoperza” J. Straussa (1961). Pracując na etacie w operze, współpracował z Bydgoską Komedią Muzyczną, a wyreżyserowana przez niego „Nitouche” F. Hervé, którą bydgoska „Estrada” prezentowała początkowo tylko w regionie, po uzyskaniu akceptacji Komisji Ministerstwa Kultury zakwalifikowana została na objazd po kraju. W reżyserskiej pracy był R. Sauk nad wyraz pedantyczny. Nigdy się nie unosił. Ale delikatny i zrównoważony w osobistych kontaktach  z artystami – potrafił być stanowczy i konsekwentny w egzekwowaniu swoich inscenizatorskich koncepcji na próbach. Po długiej nieobecności odwiedził Bydgoszcz, by wyreżyserować  po 20-latach  - „Madame Butterfly” G. Pucciniego (1981). A na świętowane w 1986 r. 30-lecie bydgoskiej sceny muzycznej, przyjechał nad Brdę w roli gościa honorowego. Zasłużył się bydgoskiemu środowisku teatralnemu jako założyciel miejscowego kola SPATiF-u.  

Bratem Roberta Sauka jest Zenon Sauk (pseudonim Zenon Jaruga) - polski piosenkarz nagrywający w Poznaniu w latach 40. XX w., wieloletni spiker Pomorskiej Rozgłośni Polskiego Radia, autor cyklicznych audycji, reżyser radiowy.