Imię
Arnold
Nazwisko
Rezler
Miejsce urodzenia
Moszczenica
Miejsce śmierci
Freiburg (Niemcy)
Tytuł akademicki
profestor
Biografia
Arnold Rezler (właśc. Rösler) - wiolonczelista, dyrygent, kompozytor, pseudonim Michał Relski (do II 1946r.)
Arnold Rezler urodził się 23 maja 1909 roku w Moszczenicy k. Piotrkowa Trybunalskiego, zm. 8 II 2000 koło Freiburga w niemieckim Schwarzwaldzie.
Wychowywał się w atmosferze rodzinnego muzykowania - jego ojciec był mistrzem tkackim, ale też zamiłowanym gitarzystą i chórmistrzem. Musiał więc pogodzić studia z pracą. Grał w kinach, restauracjach, brał udział w konkursach muzycznych. Jeszcze jako student wygrał konkurs na wiolonczelistę opery poznańskiej. Muzyczne kontakty z rodziną zaowocowały utworzeniem kwintetu fortepianowego. Bracia: Edmund (fortepian), Alfons (altówka) i Arnold (wiolonczela), kuzyn Leszek (skrzypce) oraz przyszła żona Arnolda, Włodzimira Kunz (skrzypce), z powodzeniem występowali w latach 1934 - 1937 w rozgłośni poznańskiej. W Poznaniu ukończył studia muzyczne. Do 1937 roku był koncertmistrzem grupy wiolonczel orkiestry Opery Poznańskiej.
W 1937 podjął, na zaproszenie dyrektora konserwatorium wileńskiego, Stanisława Szpinalskiego, pracę pedagoga w tamtejszym konserwatorium, prowadził klasę wiolonczeli i zespołów kameralnych. W Wilnie prowadził też chór Konserwatorium Muzycznego im M. Karłowicza. W Wilnie współpracował też z rozgłośnią Polskiego Radia. W radiowej orkiestrze został koncertmistrzem wiolonczel i tu rozpoczął swoją działalność dyrygencką. Wojnę przeżył w Wilnie, koncertując w kawiarenkach. We wrześniu 1944 roku, Arnold Rezler przeniósł się do Lublina, gdzie właśnie powstawała pierwsza po wojnie rozgłośnia, zwana popularnie "Pszczółką". Legitymacja radiowa z Wilna ułatwiła mu zatrudnienie na stanowisku kierownika artystycznego. Wraz z żoną i, m. in., Stefanem Rachoniem, założył 5-osobowy zespół muzyczny.
Powojenne zmiany, również granic, zmusiły go do powrotu. Początkowo do Warszawy, Poznania, aż wreszcie do Bydgoszczy. Tu, w końcu marca 1945 roku, zgłosił się do ówczesnych władz, które skierowały go do pracy w powstającej dopiero rozgłośni. Rozpoczął od sekretarzowania Dyrektorowi Pomorskiej Dyrekcji Okręgowej Polskiego Radia. Jego radiowe doświadczenie procentowało przy organizowaniu rozgłośni. Wyznaczono mu zadanie skompletowania redakcji. Arnold Rezler był, obok Głównego Inżyniera Franciszka Wąsiaka i Dyrektora Tadeusza Kańskiego, motorem wszelkich poczynań wokół powstającej rozgłośni. Po ukształtowaniu się struktury radia Arnold Rezler został Dyrektorem Wydziału Programowego.
Już w połowie kwietnia 1945 roku, w zaimprowizowanym studiu, rozpoczął pierwsze próby z małym zespołem muzycznym. 1 lipca 1945 roku w dniu oficjalnego otwarcia Rozgłośnia Bydgoska nadała między innymi koncert salonowej orkiestry Polskiego Radia pod dyrekcją Michała Relskiego. Takim właśnie pseudonimem artystycznym posługiwał się (do lutego 1946 roku) Arnold Rezler. Odtąd orkiestra salonowa, a potem orkiestra Polskiego Radia w Bydgoszczy, dawała regularne koncerty na antenie bydgoskiej rozgłośni. Repertuar, na pograniczu muzyki poważnej i rozrywkowej, znakomicie komponował się z ówczesnym programem radiowym, a wysoki poziom wykonawstwa zwrócił uwagę nie tylko lokalnych krytyków. Występy orkiestry na antenie ogólnopolskiej utrwaliły jej markę wśród podobnych orkiestr w kraju. Rozgłośnia w Bydgoszczy była wręcz kojarzona z orkiestrą Arnolda Rezlera. Należy też podkreślić, że koncerty orkiestry Polskiego Radia w Bydgoszczy stały się, oprócz występów solistów, jedynym materiałem eksportowym, jaki Polskie Radio mogło zaoferować radiofoniom "zaprzyjaźnionym" i zachodnim. Do 1949 prowadził też Miejską potem Pomorską Orkiestrę Symfoniczną, przekształconą w 1953 w Filharmonię Pomorską. Skład ilościowy orkiestry radiowej zmieniał się od małego, 18-osobowego zespołu do 57 osób w 1955 roku. Członkowie orkiestry stali się pracownikami rozgłośni, a Rezler do 1948 roku pozostawał kierownikiem Wydziału Programowego. Wynikające stąd obowiązki nie przeszkadzały bynajmniej w pracy z zespołem, w opracowywaniu utworów, próbach i koncertach oraz działalności w Towarzystwie Muzycznym, którego był doradcą muzycznym. Nie ograniczono też działalności orkiestry do występów antenowych. Modne były wówczas koncerty dla świata pracy, plenerowe, a także wyjazdowe. Na codzienną działalność zespołu przeznaczono salę koncertową, w otwartym 7 maja 1946 roku, Pomorskim Domu Sztuki przy ulicy Gdańskiej 20. Połączenia ze studiami w Bydgoszczy i w Toruniu umożliwiły występy orkiestry z Domu Sztuki z solistą w studiu bydgoskim lub toruńskim. Mimo niedogodności, sala Pomorskiego Domu Sztuki była świadkiem wielu wspaniałych koncertów, emitowanych nie tylko na antenę lokalną czy ogólnopolską.
W 1955 roku przeniósł się do Warszawy, gdzie w latach 1956-1958 pełnił funkcje II dyrygenta Filharmonii Narodowej. Od 1964 roku do 1978 był dyrygentem Orkiestry Reprezentacyjnej Wojska Polskiego (obecnie Orkiestra Koncertowa Wojska Polskiego). Był wykładowcą PWSM w Warszawie od 1956 roku (od 1973 roku profesor). Był założycielem i dyrygentem orkiestry studenckiej, kierownikiem katedry kameralistyki i prorektorem. Za swoją działalność otrzymał: Złoty Krzyż Zasługi, Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski, Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski. W wieku 83 lat zamieszkał w Niemczech z córką Magdaleną Rezler-Niesiołowską. Opracował i zinstrumentował ogromną ilość utworów orkiestrowych, opracowywał wiele kompozycji na zespoły radiowe i do celów pedagogicznych kompozycje orkiestrowe na zespoły kameralne.
Zobacz:
http://pl.wikipedia.org/wiki/Arnold_Rezler
http://imms.pl/Ludzie/Rezler/rezler.html
Zdzisław Pruss, Arnold Rezler, [hasło w:] Bydgoski Leksykon Operowy, Z. Pruss [red.], Bydgoszcz 2002.
