Imię
Roman
Nazwisko
Heising
Miejsce urodzenia
Wieruszów
Tytuł akademicki
prof.
Biografia
Prof. nadzw. Roman Heising ur. 8 lipca 1902 r.w Wieruszowie, w powiecie wieluńskim. W latach 1918-1920 był uczniem Ursynowskiego Seminarium Nauczycielskiego w Warszawie, potem seminarium w Lesznie, które ukończył w 1922 r. Pracował jako nauczyciel na wsi. Po ukończeniu wyższego kursu nauczycielskiego w Poznaniu, podjął tamże studia w Państwowym Konserwatorium Muzycznym, zakończone dyplomem w zakresie śpiewu solowego. Studiował także muzykologię na Uniwersytecie Poznańskim, uzyskując dyplom magistra filozofii. Do wybuchu wojny był kierownikiem szkoły powszechnej, instruktorem muzycznym Kuratorium Okręgu Szkolnego w Poznaniu, lektorem solfeżu i śpiewu chóralnego na Uniwersytecie Poznańskim, profesorem w Państwowym Konserwatorium Muzycznym w Poznaniu. Jednocześnie bierze żywy udział w życiu artystycznym, występując jako solista (baryton) w Operze Poznańskiej (102 występów) oraz na wielu estradach krajowych (ponad 300 koncertów).
Kieruje poznańskimi chórami, prowadzi wakacyjne kursy teatrów i chórów ludowych, wykłada na kursach dla nauczycieli, ogłasza szereg prac na tematy pedagogiczne. Po wojnie zostaje nauczycielem gimnazjum i przewodniczy Radzie Miejskiej w Kępnie. W lipcu 1945 przybywa do Sopotu, obejmuje stanowisko naczelnika Wydziału Oświaty i Kultury, następnie Wydziału Społecznego Zarządu Miejskiego w Sopocie; kieruje oświatą, kulturą i sztuką, zdrowiem publicznym, urzędem zatrudnienia, opieką społeczną i weterynarią. Równocześnie od 1 IX 1945 r. pracuje w szkolnictwie muzycznym; jest nauczycielem teorii muzyki w Instytucie Muzycznym, Państwowej Średniej Szkoły Muzycznej, dyrektorem Liceum Muzycznego, współorganizatorem Państwowej Wyższej Szkoły Muzycznej. Od pierwszych dni rozwija aktywność społeczno-artystyczną na terenie Wybrzeża. Oprócz pracy pedagogicznej – nauczyciela, wykładowcy, konsultanta i wychowawcy, uczestniczy w upowszechnianiu kultury muzycznej jako prelegent i autor ponad 700 wygłoszonych prelekcji, ponad 400 artykułów i recenzji muzycznych, komentarzy do programów koncertów symfonicznych, opublikował zbiór anegdot muzycznych. Opiekuje się amatorskim ruchem muzycznym, jest członkiem wielu organizacji społecznych. Przez szereg lat był członkiem Komisji Kultury KW PZPR, przez 15 lat radnym miasta Sopotu i Przewodniczącym Komisji Kultury.
Roman Heising odnalazł dzieła polskiego kompozytora z XVIII w. Marcina Żebrowskiego – jego „Magnificat” na sola, chór i orkiestrę opracował i wprowadził na estrady, a wraz z innymi dziełami opublikował w PWM. Opracował do koncertowego użytku i wystawił kantatę gdańskiego kompozytora J. Freislicha z 1754 r., napisaną na 300 rocznicę wypędzenia Krzyżaków z Gdańska.
Był współredaktorem miesięczników „Muzyka w szkole” i „Lutnia”, współpracuje w kolegiach redakcyjnych „Poradnika Muzycznego” i „Wychowanie muzyczne w szkole”. Najwięcej sił i starania poświęcił Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Sopocie i w Gdańsku. Od momentu utworzenia PWSM wykładał i był we władzach uczelni przez 25 lat, przez 14 lat dziekanem Wydziału Pedagogicznego (Wychowania Muzycznego). Jako prorektor, a od roku 1961 rektor PWSM przez 11 lat kierował uczelnią, prowadząc ją od trudnych i skomplikowanych warunków lat sopockich aż po stabilizację i zamierzenia dalszego rozwoju w Gdańsku. Jego osobistym staraniem zrealizowana została budowa pomieszczeń dla Uczelni w gmachu szkół muzycznych w Gdańsku. W roku 1972 Roman Heising przechodzi na emeryturę dla zasłużonych. Wyrazem uznania dla wkładu pracy i zasług na polu kultury są przyznane odznaczenia państwowe i nagrody: - Srebrny Krzyż Zasługi (trzykrotnie1934, 1938, 1952), Medal 10-lecia (1955), Złoty Krzyż Zasługi (1955), Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1962), Odznaka 1000-lecia Państwa Polskiego (1966), Nagroda Ministra Kultury i Sztuki II Stopnia (1966), Nagroda Ministra Kultury i Sztuki I Stopnia (1971), Tytuł honorowy „Zasłużony Nauczyciel PRL” (1971), Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (1972), Medal „Za Zasługi dla Obronności Kraju” (1972). Ponadto otrzymał liczne dowody społecznego uznania.
