OSOBY

Imię

Leszek

Drugie imię

Jan

Nazwisko

Majewski

Miejsce urodzenia

Bydgoszcz

Biografia

 Leszek Jan Jerzy Majewski

W czasie okupacji hitlerowskiej – w latach 1939-1945 – śpiewał w chórach kościelnych.

Po Wyzwoleniu zamieszkał w  Gdańsku.

W lipcu 1945 r. był współzałożycielem chóru mieszanego ,,Halka’’ przy kościele pod wezwaniem św. Jakuba oo. Kapucynów w Gdańsku. Pełnił kolejno funkcje: skarbnika, sekretarza i gospodarza.

W ostatnim  roku działalności chóru, do momentu jego rozwiązania na mocy zarządzenia władz państwowych  w październiku 1949 r., był prezesem chóru. Przez cały czas  istnienia zespołu pracował jednocześnie w Kółku Dramatycznym działającym przy chórze. W latach 1947-1949 wspomniane Kółko wystawiało m. in. Jasełka w 5-ciu odsłonach pt. „Pójdźmy do Betlejem”  ks. Turbaka TJ.

Majątek zlikwidowanego Chóru Mieszanego „Halka” i Kółka Dramatycznego, wyrokiem  sądu, przejęła organizacja młodzieżowa ZWM (Związek Walki Młodych) przy Szkole Zawodowej Stoczni Gdańskiej.

Od listopada 1949 do końca lutego 1950 r. śpiewał w niezorganizowanym chórze mieszanym przy Bazylice pod wezwaniem św. Mikołaja oo. Dominikanów w Gdańsku.

W marcu 1950 r. wstąpił do chóru mieszanego Towarzystwa Śpiewaczego
im. Karola Szymanowskiego, działającego pod auspicjami Gdańskiego Okręgu Śpiewaczego – Zjednoczenia Polskich Zespołów Śpiewaczych i Instrumentalnych  przy kościele oo. Jezuitów w Gdańsku – Wrzeszczu.

Od stycznia 1951 r. śpiewał w chórze męskim „Moniuszko” Związku Zawodowego Kolejarzy przy Dyrekcji Okręgowej Kolei Państwowych w Gdańsku.

Dwa miesiące później tj. w marcu 1951 r. został członkiem Rzemieślniczego Chóru Męskiego ”Harfa” działającego przy Izbie Rzemieślniczej w Gdańsku.

Śpiewał jednocześnie w wymienionych chórach, pełniąc równocześnie powierzane w różnych okresach czasu funkcje w Zarządach tych zespołów. Miedzy innymi w okresie od 29 maja 1951 do 18 grudnia 1953 r. był kronikarzem chóru „Moniuszko”. Odtworzył, zaginioną w czasie II wojny światowej kronikę chóru od momentu jego powstania w 1919 r. Decyzją Walnego Zgromadzenia Towarzystwa Śpiewaczego im. Karola Szymanowskiego został powołany na delegata chóru na Walny Zjazd Gdańskiego Okręgu Śpiewaczego. Uchwałą Walnego Zjazdu z dnia 21 kwietnia 1951 r. został wybrany skarbnikiem  Zarządu Gdańskiego Okręgu Śpiewaczego w Gdańsku. W latach następnych objął funkcję sekretarza Zarządu Okręgu. Na Walnym Zjeździe Gdańskiego Okręgu Śpiewaczego został delegowany na Walny Zjazd Gdańskiego Wojewódzkiego Związku Śpiewaczego - Zjednoczenia Polskich Zespołów Śpiewaczych i Instrumentalnych w Gdańsku.  Uchwałą z dnia l listopada 1951 r. został powołany na sekretarza urzędującego Zarządu Oddziału Wojewódzkiego ZPZŚiI.

Przyjmując propozycję zatrudnienia na stanowisku kierownika biura zrezygnował dotychczasowej pracy zarobkowej w handlu i przeszedł na etat do ZPZŚiI.

 W lutym 1952 r. chór męski „Moniuszko” ZZK przy DOKP obchodził jubileusz 30-lecia istnienia. Uroczystość  jubileuszową połączono z koncertem chóru, który odbył się w salach  Domu Drukarza w Gdańsku. W części oficjalnej Majewski odczytał fragment odtwarzanej kroniki chóru.

W listopadzie 1952 r. wraz z gronem entuzjastów amatorskiego ruchu muzycznego Wybrzeża, podjął trud zorganizowania amatorskiej orkiestry symfonicznej i powołania do życia przy ZPZŚiI – Robotniczego Towarzystwa Muzycznego w Gdańsku. Był członkiem założycielem i uczestniczył w pracach Komisji Statutowej i Organizacyjnej. Zebranie Członków Założycieli  powierzyło mu w grudniu 1952 r., funkcję sekretarza RTM. Pierwszy koncert orkiestry symfonicznej RTM odbył się 4 grudnia 1952 r. Koncerty wykonano również poza Gdańskiem – w Gdyni, Tczewie i Malborku. Majewski przy współpracy z Marcelim Kadlecem (z  Torunia) zaopatrywał muzyków w brakujące na rynku akcesoria muzyczne jak struny, stroiki itp.

Odtwarzaną kroniką chóru męskiego „Moniuszko” ZZK przy DOKP w Gdańsku zainteresowała się redakcja literacka Rozgłośni Gdańskiej Polskiego Radia. Redaktor E. Kochanowska przeprowadziła z autorem wywiad, który pod tytułem „Płyń pieśni szeroko” wyemitowano na antenie ogólnopolskiej 8 grudnia 1952 r.

Współpracował również z ówczesnym redaktorem muzycznym Zdzisławem Wendyńskim (późniejszym dyrektorem artystycznym Studia Operowego  i dyrygentem Filharmonii Pomorskiej im. J.I. Paderewskiego w Bydgoszczy). Współpraca polegała na organizacyjnym przygotowaniu  zespołów muzycznych do nagrania. Był też w stałym kontakcie z miejscową prasą, szczególnie z redaktorem Wójtowiczem, szefem gdańskiego oddziału Ilustrowanego Kuriera Polskiego na łamach którego, ukazywały się obszerne relacje z wydarzeń artystycznych.

W momencie powoływania RTM tj. na przełomie listopada i grudnia 1952 r. współuczestniczył w organizacji, pierwszych w skali krajowej, Społecznych Ognisk Muzycznych i Choreograficznych (OMiCh) w Gdańsku. Powstało 5 Ognisk: 2 w Gdańsku oraz w Sopocie, Gdyni i w Malborku. Pełnił, z wyboru Rady Społecznej OMiCh, funkcję sekretarza Rady.

Za osiągnięcia w pracy organizacyjnej i społecznej w 1952 r., Zarząd Główny Zjednoczenia Polskich Zespołów Śpiewaczych i Instrumentalnych w Warszawie, przyznał mu 15 stycznia 1953 r dyplom uznania.

Dnia 22 lutego 1953 r. na posiedzeniu Centralnej Rady Komisji Burs i Stypendiów im. Fryderyka Chopina w Warszawie został powołany  na społecznego sekretarza Wojewódzkiej Komisji Burs i Stypendiów im. Fryderyka Chopina w Gdańsku. Przewodniczącym Komisji był  Roman Heising – ówczesny dyrektor Liceum Muzycznego w Sopocie, późniejszy Rektor Akademii  Muzycznej w Gdańsku. W 104 rocznicę śmierci Fryderyka Chopina, został wyróżniony,   za  osiągnięcia w pracy społecznej  pamiątkowym dagerotypem.

14 kwietnia 1954 r. został mianowany doradcą organizacyjnym Zarządu Kaszubskiego Okręgu Śpiewaczego ZPZŚiI w Wejherowie.

Poza wymienionymi funkcjami społecznym, w roku 1950 brał udział
w kursie lalkarstwa w Teatrze „Łątek” w Gdańsku, a w latach 1950-1954 zarobkowo statystował w Teatrze „Wybrzeże” na scenach Gdańska, Sopotu i Gdyni.

Z wszystkich pełnionych funkcji zrezygnował z dniem 15 maja 1954 r i wrócił  do Bydgoszczy. Marceli Kadlec (z Torunia – w owym czasie Przewodniczący Centralnej Komisji Rewizyjnej Zarządu  Głównego ZPZŚiI w Warszawie) zaoferował mu pracę etatowego kierownika biura  w Oddziale Mazowieckim ZPZŚiI w Warszawie.

Oferty nie przyjął, bo w międzyczasie  bydgoscy  działacze śpiewaczy Zygmunt Nowicki i Czesław Kabaciński ułatwili mu podjęcie pracy z dniem 1 lipca 1954 r. w Spółdzielczości Pracy, gdzie prowadził dział zaopatrzenia wielobranżowego nieprzerwanie do momentu przejścia na emeryturę dnia 1 stycznia 1983 r.

W Bydgoszczy nie od razu zaangażował się w działalność śpiewaczą, dopiero
z końcem 1954 r. nawiązuje współpracę z Towarzystwem Muzycznym
w Bydgoszczy. Na apel Społecznego Komitetu Towarzystwa Muzycznego
w Bydgoszczy 6 kwietnia 1956 r. wstępuje do chóru mieszanego powołanego przy powstałym Studiu Operowym w Bydgoszczy.

W grudniu 1956 r założył rodzinę,  poślubiając Irenę Małecką (1932-1991). 

W 1958 urodziła się córka Małgorzata, a  w roku 1959 przyszedł na świat  syn Piotr.
Leszek Majewski śpiewał w Studiu Operowym od jego powstania do momentu upaństwowienia i przekształcenia w Teatr Opery i Operetki, pełniąc jednocześnie przez trzy kolejne sezony artystyczne społecznie funkcję inspektora chóru męskiego. Później występował jeszcze doraźnie w niektórych pozycjach repertuarowych na zasadzie współpracy.

Równolegle z działalnością w chórze operowym uczestniczył w nagraniach muzyki ludowej wraz z działającym w Rozgłośni Polskiego Radia - Pomorza i Kujaw w Bydgoszczy zespółem  wokalno-instrumentalnym.

30 stycznia 1971 r. wziął udział w Koncercie Jubileuszowym z okazji 25 – lecia istnienia chóru mieszanego Towarzystwa Śpiewaczego im. Karola Szymanowskiego w Gdańsku- Wrzeszczu,  w którym śpiewał i działał w latach 50.

Na przełomie 1970-1971 r. zaczął śpiewać w  parafialnym chórze mieszanym  pod wezwaniem. św. Wincentego a Paulo, później (po 1978 r.) przemianowanym na „Vincentinum” przy Bazylice Mniejszej oo. Misjonarzy na Bielawkach w Bydgoszczy. Przez pięć lat uczestniczył w działalności artystycznej tego zespołu i pomagał kronika zowi w prowadzeniu kroniki. Każdego roku, w okresie Bożego Narodzenia, organizował uroczystości opłatkowe  chóru, na których przedstawiano w formie„estradowego czytania” Jasełka Ks. Turbaka, a na okoliczność większych występów zespołu „drukował” - na maszynie do pisania - afisze.

Przez pewien czas wraz z ojcem w chórze śpiwały także jego dzieci - Małgorzata i Piotr.

22 września 1978 r. uczestniczył w uroczystym Jubileuszu 50 – lecia Parafialnego Chóru Mieszanego p.w. św, Wincentego a Paulo. W imieniu Jubilatów witał przybyłego na tę uroczystość Ks. Stefana Kardynała Wyszyńskiego. 

Przez dziewięć miesięcy (od 19 lutego do 15 grudnia 1975 r.) śpiewał również w chórze męskim „Hasło” przy Zakładach Naprawczych Taboru Kolejowego w Bydgoszczy, z którym koncertował w dawnej NRD (Niemieckiej Republice Demokratycznej).

Do chóru mieszanego „Arion” przy Filharmonii Pomorskiej im. Ignacego Jana Paderewskigo w Bydgoszczy został przyjęty 19 marca 1976 r.

Od l stycznia 1986 r. podjął się prowadzenia kroniki chóru, w styczniu 1987 r. powołany został do ścisłego Zarządu, a od l sierpnia 1987 r. od Hanny Łabędzkiej przejął agendy sekretariatu. W latach 1985-1987 gromadził materiały archiwalne, które wyeksponował na otwartej 7 lutego 1986 r. (zawartej w 6-ciu gablotach) wystawie 60-letniego dorobku chóru.. Okazją do ekspozycji było  światowe prawykonanie w dniach 7 i 8 lutego 1986 r. przez polskich solistów, chór „Arion” i orkiestrę symfoniczną Filharmonii Pomorskiej w Bydgoszczy pod dyrekcją Mieczysława Nowakowskiego, opery „Cyryl i Metody”, bułgarskiej kompozytorki J. Klinkovej. Zamknięcie wystawy nastąpiło 20 marca 1987 r. po czym zgromadzone materiały archiwalne, pamiątki itp. za zgodą ofiarodawców włączył do kroniki , którą po opracowaniu oprawiono w 6-ciu tomach.

Z końcem sezonu koncertowego 1989/1990  wyjechał do USA i Kanady. Sprawozdaniem z działalności chóru za okres od 12 lutego 1988 po 10 czerwca 199o r. rozliczył się z funkcji sekretarza i kronikarza chóru.

Po powrocie do kraju w listopadzie 1990 r. stwierdził, że „Arion” w nowym sezonie 1990/91 nie podjął działalności. Dopiero przy współpracy z Chórem Akademickim (ówczesnej) Wyższej Szkoły Pedagogicznej, włączony został do wykonania dwóch  programów koncertów w dniach 19 i 20 marca oraz 4 i 5 maja 1991 r.

Na tym zakończyła się wieloletnia działalność, powołanego  w 1924 r. Kółka Śpiewaczego Czyżkówko, późniejszego Towarzystwa Śpiewu św. Cecylii, występującego od 1952 r. jako Chór „Arion” przy Filharmonii Pomorskiej w Bydgoszczy.

Zarząd wraz z grupą śpiewaków przeniósł się do chóru „Vincentinum”,
Nie powiodły się starania połączenia chórów „Arion” z „Vincentinum” Gromadzone przez wiele lat mienie upadłego chóru „Arion” pozostawiono w gmachu Filharmonii Pomorskiej. Zatrudniony od lat (szczegóły niżej) starał się w miarę możliwości majątek ten chronić i nie raz zapobiegał wyrzucaniu m. in. na śmietnik nut i innych składników majątkowych. Informował o tym statutowe władze, które na przestrzeni minionych 11 lat od ostatniego w 1991 r. występu chóru na estradzie FP, nie zdołały zagospodarować porzuconego mienia i nie czyniły nic dla poprawy warunków jego zachowania. Wyjątek stanowi odzież koncertowa, którą pod naciskiem dyrekcji Filharmonii Pomorskiej zabrano z gmachu FP i rozprowadzono pośród członków i innych odbiorców.

Majewski po 42 latach pracy zawodowej 1 stycznia 1983 r. przeszedł
na emeryturę i podjął zaoferowane mu w niepełnym wymiarze godzin zatrudnienie (do 1990 r.) w administracji Filharmonii Pomorskiej. Od 1991 r. przy klasyfikacji likwidowanego księgozbioru i wydawnictw działającej przy Filharmonii Pomorskiej w Bydgoszczy, Stacji Naukowo-Badawczej Muzykologii Uniwersytetu Warszawskiego, następnie zbiorów Biblioteki Zakładowej Filharmonii Pomorskiej, a w okresie od 1 sierpnia 1997 do 30 czerwca 2000 r. jako bibliotekarz muzyczny. W końcu do 30 czerwca 2005 r. prowadził Punkt Informacyjny przy Rzeczniku Prasowym Filharmonii Pomorskiej w Bydgoszczy.

Z końcem sezonu koncertowego 1999/2000 Majewski  nie miał już możliwości dalszej ochrony porzuconego mienia chóru i aby ostatecznie zakończyć sprawę zabezpieczenia przed jego zniszczeniem podejmuje z własnej inicjatywy, samodzielne rozmowy z Wojewódzką Biblioteką Publiczną, Państwowym Muzeum i Archiwum Państwowym w Bydgoszczy. Rozmówcy nie wykazywali większego zainteresowania majątkiem chóru, godząc się jedynie na przyjęcia niektórych składników majątkowych np. nuty, niektóre akta itp. W opisanej sytuacji rozmowy zawiesił i podjął je z Akademią Muzyczną.

W międzyczasie, w 2001 r. w Bibliotece Regionalnej – Wojewódzkiej Biblioteki Publicznej w Bydgoszczy dokonał przeglądu roczników „Dziennika Bydgoskiego” z lat 1920-1939, oraz zebrał i sporządził rejestr wydarzeń kulturalnych na terenie miasta Bydgoszczy. Materiał został wykorzystany do  publikacji wydanej w 2005 r książki pt. „Życie muzyczne Bydgoszczy  w latach 1920 –1939” (patrz str.18).

Z początkiem 2002 r. wznowił rozmowy z Akademią Muzyczną im Feliksa Nowowiejskiego w Bydgoszczy,  reprezentowaną przez Prorektora prof. Janusza Staneckiego, które zakończono sukcesem. Akademia wyraziła zgodę na przejęcie całego majątku chóru „Arion”.

W końcu lipca 2002 r przekazał Kustoszowi Biblioteki Głównej Akademii Muzycznej mgr Elżbiecie Abramek; komplety nut na chór mieszany z lat 1924 – 1953 i lat późniejszych, akta archiwalne z lat 1924 – 1991, afisze, programy, zdjęcia, dagerotypy oraz trzydrzwiową, dębową szafę z 1929 r. ozdobioną płaskorzeźbą; Tow. Śpiewu Św. Cecylia” (…Św. Cecylia” usunięte w latach PRL.)

Ofiarodawcę zapewniono, że do końca roku otrzyma zestawienie zinwentaryzowanych przedmiotów. Zapowiedzianego terminu nie dotrzymano. Kustosz biblioteki  poinformowała, że opracowanie takich zbiorów potrwa około 2-3 lat. O tym, że trudno w Bydgoszczy o miejsce, w którym gromadzilibyśmy dokumenty nieodległej przeszłości i, że  spuściźnie nieistniejącego już chóru „Arion” groziło  zniszczenie pisała 24 września 2003 r. „Gazeta Pomorska” w artykule  npt. ”Miejsce dla historii” .

Dnia 23 stycznia 2004 r. nastąpiło uroczyste przekazanie na ręce Rektora
 i Prorektora prof. prof. Jerzego Kaszuby i Janusza Staneckiego ; sztandaru chóru „Tow. Śpiewu Św. Cecylia” z 1929 r.  + 3 szarfy, 6 tomów kroniki 1924 – 1991 oraz nadanego przez Radę Państwa Złotego Krzyża Zasługi, Medalu nadanego przez Wojewódzką Radę Narodową w Bydgoszczy „Za zasługi dla rozwoju Województwa Bydgoskiego”, Złotą Odznakę Śpiewaczą nadaną przez Zjednoczenie Polskich Zespołów Śpiewaczych i Instrumentalnych oraz jedyne ocalałe trofeum w postaci metalowego pucharu przechodniego z 1948 r.

Przejmujący zapewnili, że przekazane – przejęte składniki  służyć będą celom dydaktycznym i naukowo-badawczym Akademii Muzycznej im. Feliksa Nowowiejskiego w Bydgoszczy, wręczając jednocześnie Majewskiemu, oficjalny akt przejęcia daru.

Uroczystemu przekazaniu towarzyszyła Telewizja Polska , która zarejestrowaną relację wyemitowała 23 stycznia 2004 r. w programie regionalnym.

„ Co zostało po Arionie” pod takim tytułem ukazał się artykuł w „Gazecie Wyborczej”  dnia 25 stycznie 2004, a „Gazeta Pomorska” umieściła artykuł pt. „Miejsce dla Ariona” w wydaniu z dnia 26 stycznia 2004 r.

W ten sposób wieloletni trud Majewskiego został uwieńczony sukcesem. Był to drugi zespół, którego dorobek starał się uchronić przed zagładą. Majątku gdańskiej „Halki” w 1949 r. nie dało się zachować dla śpiewactwa, zagospodarowaniem zaś spuścizny po upadłym chórze „Arion” zmuszony był zająć się, bo  zabrakło czynnego zaangażowania Zarządu i osób niegdyś z chórem związanych. Swoim  zdecydowanym działaniem nie zdobył uznania w środowisku, któremu  było obojętne, co się dzieje i  stanie w przyszłości z wieloletnim dorobkiem ludzi, działających społecznie w amatorskich chórach, które  stanowiły w minionym okresie jedną z podstawowych form upowszechniania kultury w mieście.

Jest członkiem Towarzystwa Operowego w Bydgoszczy, któremu na jego wniosek na Walnym Zgromadzeniu Towarzystwa dnia 1 marca 2003 r. nadano imię „ profesor Felicji Krysiewiczowej” – Śpiewaczka i pedagog, nauczyciel śpiewu i fortepianu, znana z wielkiej aktywności artystycznej i społeczno-organizacyjnej w okresie międzywojennym, pierwszy prezes Towarzystwa Muzycznego w Bydgoszczy w 1945 r.  organizatorka i inicjatorka powstania orkiestry radiowej w 1945 r., powstania orkiestry symfonicznej późniejszej  Filharmonii Pomorskiej i wiele innych działań. Jej praca artystyczna i pedagogiczna, jej upór i ofiarność w wielu dziedzinach na rzecz kultury muzycznej miasta przyniosła trwałe efekty.   

Jednym z najważniejszych było powołanie  Bydgoskiego Studia Operowego, dzisiejszej Opery Nova w Bydgoszczy.

Dotąd opracował i wprowadził do ewidencji:

a/ składniki majątkowe Chóru Mieszanego Towarzystwa Śpiewaczego „św. Cecylia” – późniejszego Chóru „Arion” przy Filharmonii Pomorskiej w Bydgoszczy,

b/ biogramy osób zasłużonych dla środowiska muzycznego regionu.< span>