OSOBY

Imię

Jerzy

Nazwisko

Kuczma

Biografia

Kuczma Jerzy - śpiewak (tenor)

Artysta-śpiewak (tenor) związany z bydgoską operą od momentu jej narodzin i pełniący w niej różnorakie, ważne i nie tylko artystyczne, funkcje. Na przełomie lat 1960/70 łączył występy na scenie z kierowaniem działem administracyjno-gospodarczym. Od 1972 r., występujący jeszcze w nie wielkich rolach, śpiewak piastował odpowiedzialne stanowisko koordynatora pracy artystycznej. Swoją działalność śpiewaczą rozpoczął we wczesnych latach młodzieńczych, wstępując do znanego w Bydgoszczy chóru „Halka”, a swoje możliwości solistyczne zademonstrował na międzyszkolnym popisie, gdzie z zaskakującą jak na młodego człowieka dojrzałością wykonał arię Mefistofelesa z ”Pani Twardowskiej” S. Moniuszki. Gdy więc narodziło się Studio Operowe, był jednym z pierwszych, którzy się doń zgłosili. Zauroczony muzyczno-teatralnym bakcylem, stał się jednym z najpilniejszych uczniów Felicji Krysiewiczowej. Nic więc dziwnego, że wystąpił już w jednym z pierwszych przedstawień – jako Wojomir w „Zamku na Czorsztynie” K. Kurpińskiego. Potem tych ról nazbierało się sporo. W operach obsadzano go w rolach charakterystycznych, takich jak: Damazy w „Strasznym Dworze” i Dzidzi w „Hrabinie” S. Moniuszki, Goro w „Madame Butterfly” G. Pucciniego, Hadżi w „Lakme” L. Delibesa, Kusy w „Zaczarowanym kole” J. Gablenza, Beppo we „Fra Diabolo” D.F.Aubera… W operetkach i wodewilach występował częściej i to w pełni wykorzystano jego komiczne i estradowe uzdolnienia. Z bogatego repertuaru tego typu ról wymienić trzeba: Ottokara w „Baronie cygańskim” J. Straussa (1957), Józefa w „Życiu paryskim” J. Offenbacha (1960), Blinda w „Zemście nietoperza” J. Straussa (1971), Boniewo w „Księżniczce czardasza” I. Kalmana (1968), Pi-Pi w „Krainie uśmiechu” F., Lehara (1970)... Korzystano z niego w musicalach. Był więc Milicjantem w „Najpiękniejszej” M. Lindy (1975) i Myszkinem  w „My chcemy tańczyć” A. Pietrowa (1977). Jeszcze w 1981 r., będąc już na emeryturze, podjął się roli Panfilia w operetce „Gasparone” K. Millockera.  Punktualny na próbach i niezawodny na spektaklach całą swoją solidność wkładał w wypełnianie odpowiedzialnych obowiązków koordynatora pracy artystycznej. Ale koordynując pracę innych artystów, nie zapominał, że sam też tym artystą jest.