OSOBY

Imię

Barbara

Nazwisko

Nitecka

Biografia

Nitecka Barbara - śpiewaczka (sopran)

Solistka bydgoskiej opery (sopran) w latach 1960-1983. Zanim Barbara Nitecka rozpoczęła operową karierę, występowała przez dwa sezony w Zespole Pieśni i Tańca Pomorskiego Okręgu Wojskowego. W swoim pierwszym operowym występie zmierzyła się z legendarną „Madame Buterfly” G. Pucciniego (1961), a więc rolą, o której marzy, często bezskutecznie, wiele sopranistek. W kolejnym sezonie 1961/62  kreowała tytułową rolę w „Halce” S. Moniuszki oraz pierwszoplanową postać Rozaliny w „Zemście nietoperza” J. Straussa. W kilka miesięcy po premierze „Eugeniusza Oniegina” P. Czajkowskiego  zadebiutowała w roli Tatiany, odniosła pełny sukces grając tę rolę (1962) z wielkim uniesieniem, prezentując tak pod względem aktorskim, jak i głosowym pełnię dramatycznego wyrazu. Tymi cechami obdarzyła swoje wielkie kreacje: Micaele w „Carmen” G. Bizeta (1964) oraz dwie heroiny z oper G. Pucciniego i G. Verdiego - „Toscę” (1966) i „Aidę” (1967). W  „Operze żebraczej”  B. Brittena ( 1968) kreowała postać Lucy, a w granym wcześniej w „Helu” J. Lawiny-Świętochowskiego (1965) wyróżniła się Nitecka aparycją i kunsztem wokalnym. Lata 70. wzbogaciły, jakże już okazały dorobek o kolejne znaczące dokonania. Zaliczyć do niech trzeba: Paminę w „Czarodziejskim flecie”  W. A. Mozarta, Elżbietę Valais w „Don Carlosie” G. Verdiego (1972), Santuzzę w „Rycerskości wieśniaczej” P. Mascagniego (1974) i Leonorę w „Trubadurze” G. Verdiego (1974). Wielkim sukcesem okazały się „Pajace” R. Leoncavallo (1974). Kolejne znaczące partie to: Jarosławna w „Kniaziu Igorze” A. Borodina (1978), Hanna w „Strasznym Dworze” S. Moniuszki (1976), Senta w „Holendrze tułaczu” R. Wagnera (1977), Musette w „Cyganerii” G. Pucciniego (1978), Manon Lescout w operze J. Masseneta, Hrabina Almaviva w „Weselu Figara” W. A. Mozarta i wreszcie Halka w operze S. Moniuszki (1981) – śpiewana przez zasłużoną artystkę w 25-lecie powstania tej sceny, której przez tyle lat była pierwszoplanową postacią. Mając warunki rasowej amantki, rej wodziła Nitecka także w repertuarze lekkim. Zaliczyła wszystkie czołowe postaci kobiece w operetkowym kanonie. Była poza debiutancka Rozalindą z „Zemsty nietoperza" J. Straussa (1962), także tytułową a cnotliwą Zuzanną w operetce J. Gilberta (1965), Walentyną w „Wesołej wdówce” F. Lehara (1966), Sylwią Varescu w „Księżniczce czardasza” I. Kalmana (1968), Lizą w „Krainie uśmiechu” F. Lehara (1970 i 1978). Jej ostatnią operetkową premierą była „Zemsta nietoperza” J. Straussa (1982), gdzie zagrała Rozalindę. Barbara Nitecka występowała często i chętnie na estradzie.