Imię
Elżbieta
Nazwisko
Szot-Stengert
Miejsce urodzenia
Poznań
Data urodzenia
1958-04-07
Data śmierci
2021-06-28
Tytuł akademicki
prof. dr hab. sztuki
Biografia
Szot-Stengert Elżbieta – śpiewaczka (sopran koloraturowy)
Solistka bydgoskiej Opery Nova od 1984 r. Rodowita poznanianka. Mając 11 lat, wstąpiła do znanego dziewczęcego chóru „Poznańskie skowronki” prowadzonego przez Mirosławę Wróblewską. Studiując w poznańskiej Akademii Muzycznej w klasie Bożeny Karłowskiej, zaczęła współpracować z „Capellą Bydgostiensis”. W tym zespole śpiewała partie solowe w motetach, mszach, oratoriach, kantatach i dziełach scenicznych od średniowiecza i renesansu – po współczesną literaturę muzyczną. Odbyła szereg kursów mistrzowskich między innymi w Accademia Chigiana w Sienie. Na bydgoskiej scenie operowej debiutowała rolą pazia Oskara w „Balu maskowym” G. Verdiego (1984) – nagłe zastępstwo, bez próby z orkiestrą! Ale już w swojej normalnej pierwszej premierze, a była nią opera komiczna G. Rossiniego „Kopciuszek” (1985) – zwróciła uwagę recenzentów aktorskim opracowaniem roli rozwydrzonej córki Clorindy. Równie dobrze wypadła jako Ciboletta w „Nocy w Wenecji” J. Straussa (1985), Frau Flut w „Wesołych kumoszkach z Windsoru” O. Nicolaia (1985) i Lauretta w „Nauczycielu muzyki” G.B. Pergolesiego (1986). Jej pierwszą wielką partią dramatyczną była Gilda w „Rigoletcie” G. Verdiego (1986). Pięknym głosem, nieodpartym wdziękiem i niepospolitą urodą czarowała jednak najczęściej i przede wszystkim w operetkach i w rolach pełnych temperamentu subretek. Była Rozyną w „Cyruliku sewilskim” G. Rossiniego (1987) i Krysią listonoszką w „Ptaszniku z Tyrolu” K. Zellera (1987). Rok 1987 przyniósł solistce dwa wyróżnienia – w tym jedno wielce prestiżowe, o ogólnopolskim wymiarze: nagrodę im. Leona Schillera dla Młodych Twórców Teatru oraz bydgoską Nagrodę Publicystów Muzycznych. Startując na II Konkursie Wokalnym im. Ady Sari w Nowym Sączu, doszła do ścisłego finału. Już bez tego konkursowego obciążenia obdarzała bydgoską scenę muzyczną bogatą galerią kreowanych przez siebie postaci i zbierała oklaski m.in. jako: Arsena w „Baronie cygańskim” J. Straussa (1987), Hodel w „Skrzypku na dachu” J. Bocka (1992), Hanna w „Strasznym dworze” S. Moniuszki, Zerlina w „Don Giovannim” W.A. Mozarta. W inscenizacji „Mesjasza” G.F. Haendla (2000), zaprezentowała się w swoim ulubionym repertuarze oratoryjnym. Łączyła działalność teatralną, sceniczną z koncertową, występując na licznych estradach filharmonicznych. Śpiewając w Operze Nova, współpracuje z Teatrem Wielkim w Poznaniu, Operą i Operetką w Szczecinie oraz innymi scenami muzycznymi w kraju. W Holandii nagrała „Mesjasza” G.F. Haendla, a we Francji „Requiem” W.A. Mozarta pod dyrekcją Włodzimierza Szymańskiego oraz „Siedem słów Chrystusa na Krzyżu” Stefana Stuligrosza z udziałem chóru „Poznańskie słowiki”. Jej repertuar obejmował ponad 40 pierwszoplanowych ról operowych, operetkowych i musicalowych.
Kwalifikacje I stopnia w zakresie wokalistyki otrzymała w Akademii Muzycznej im. Stanisława Moniuszki w Gdańsku (2000 r.). W 2006 roku uzyskała tytuł dra hab. sztuki w zakresie wokalistyki w Akademii Muzycznej im. Karola Lipińskiego we Wrocławiu, 15 lipca 2011 roku, Prezydent RP nadał Elżbiecie Stengert tytuł Profesora Sztuk Muzycznych.
Jako pedagog – wokalista pracowała ze studentami Wydziału Dyrygentury Chóralnej, Edukacji Muzycznej i Muzyki Kościelnej Akademii Muzycznej w Poznaniu, a także na Uniwersytecie Kazimierza Wielkiego w Bydgoszczy. Od 2006 roku pełniła funkcję kierownika Zakładu Kształcenia Wokalnego Instytutu Edukacji Muzycznej Uniwersytetu Kazimierza Wielkiego w Bydgoszczy, potem ( do śmierci) kierownika Katedry Wokalistyki, Instrumentalistyki i Teorii Muzyki na Wydziale Edukacji Muzycznej Uniwersytetu Kazimierza Wielkiego w Bydgoszczy. Zmarła nagle 28 czerwca 2021 roku.
Zob. także Zdzisław Pruss, Szot-Stengert Elżbieta, [hasło w:] Bydgoski Leksykon Operowy, pod red. Z. Prussa, Bydgoszcz 2002.
