Imię
Janusz
Nazwisko
Barczyński
Biografia
Barczyński Janusz - artysta śpiewak (tenor).
Karierę rozpoczynał w operowym chórze (1956), ale jeszcze jako chórzysta śpiewał liczne solówki, a nawet pierwszoplanowe partie operetkowe. W okresie dyrekcji Stanisława Renza uzyskuje status solisty. W latach 1976-1986 poszerza swoje sceniczne emploi także o liczne role operowe. Z urodzenia bydgoszczanin, przedstawiciel rodziny o muzycznych tradycjach. Matka ojca pochodziła w prostej linii ze słynnego rodu Schubertów. Brat matki - Stanisław Winiecki był cenionym śpiewakiem w Operze Poznańskiej. Pianistka Irena Skabar-Galon była jego rodzoną siostrą. W 1956 r. przyjęty do chóru Studia Operowego. Po czterech latach debiutuje w partii solowej. Tworzy z wielkim aktorskim zacięciem i wokalną sprawnością postać Fricko w Życiu paryskim J. Offenbacha (1960). W roku następnym bawi publiczność jako książę Gigi w Zemście nietoperza J. Straussa (1961). Reżyser Jerzy Walden obsadza go w Ciekawskich niewiastach E. Wolfa-Ferrariego (1962) - kreuje tam postać Astrubale. W latach (1964-1973) - Janusz Barczyński, angażuje się do Zespołu Estradowego "Czarne Berety". W 1976 wraca do chóru operowego od 1978 r. uśmiecha się do niego artystyczny los i zaliczony zostaje w poczet solistów. Przez 8 lat - aż do emerytury - zaśpiewał szereg znaczących partii. Przede wszystkim w repertuarze operetkowym. Oto niektóre z nich: Pułkownik w Krainie uśmiechu F. Lehara (1978), Ottokar w Baronie cygańskim J. Straussa (1980), Blind w Zemście nietoperza J. Straussa (1982), Sterano w Nocy w Wenecji J. Straussa, Schnek w Ptaszniku z Tyrolu K. Zellera (1987). Wystąpił w wielu przedstawieniach operowych, kreując w nich charakterystyczne role drugoplanowe. Był Triquetem w Eugeniuszu Onieginie P. Czajkowskiego (1980), Goro w Madame Butterfly G. Pucciniego (1981), Dzidzi w Hrabinie S. Moniuszki, Romendado w Carmen G. Bizeta (1983), a także - w Weselu Figara W.A. Mozarta (1979), w Tosce G. Pucciniego, Balu maskowym, Rigoletcie G. Verdiego (1986), a także w Przemysławie II H. Swolkienia (1986). Ostatnie jego premiery przed odejściem na emeryturę to: Wesoła wdówka F. Lehara (1988) i Otello G. Verdiego (1989).
Wg. Zdzisław Pruss, Barczyński Janusz, [hasło w:] Bydgoski Leksykon Operowy, pod red. Z. Prussa, Bydgoszcz 2002
